منابع انسانی ؛ واژه ای تکامل یافته از پرسنل، کارمندان و همکاران اطلاق می شود. بسیاری از کسب و کارهای بزرگ برای گسترش منابع مالی خود و در نهایت سوددهی اقتصادی به هر دری می زنند. عموما آن ها به دنبال آنند که با عوامل مختلفی چون افزایش کیفیت و مرغوب بودن کالا و یا خدمات خروجی، از میزان هزینه های سازمانی خود کم کنند و از این طریق افزایش سوددهی را تجربه نمایند.
عوامل موثر بر بهبود شرایط کسب و کارها ، فاکتورهای مهمی هستند که عموما در تیررس توجه کارآفرینان موفق است. از افزایش تولید گرفته تا افزایش نفاط قوت فعالیت های بازاریابی و فروش و صدها عوامل دیگر که بهره وری ایجاد کند و کسب و کارها را از سایر رقبا متمایز نماید.
تمامی این موارد در حالی به کار گرفته می شود که عموما از یک فاکتور مهم و تعیین کننده ای چون منابع انسانی یا چشم پوشی می شود یا کمتر مورد توجه قرار می گیرد. در حالیکه توفیقات حاصل شده از کارآمدی نیروی انسانی همچون برگ برنده ای تضمین کننده ی شرایط اقتصادی کسب و کارها در کشور است. البته این امر سال هاست که به شدت مورد توجه کسب و کارها و استارت آپ های موفق و مطرح دنیاست.
چرا که کارمندان نوآور و با عملکرد بالا ، ارزشمند ترین سرمایه های بنگاه های کسب و کارند و ازعناصر اصلی افزایش بهره وری آن ها محسوب می شوند. نیروهای کار مستعد و با انگیزه که قابلیت های منحصر به فردی دارند و از یادگیری مطالب به روز و جدید استقبال می کنند ، گنجینه های یک کسب و کار هستند. این اهمیت تا بدانجاست که بسیاری از کارشناسان حوزه های کسب و کار براین عقیده اند که مدیران باید برای نگهداری چنین منابع انسانی هزینه کنند تا بتوانند افزایش بهره وری خود را به حداکثر برسانند. حال که صحبت از مدیران شد از این مهم غافل نمانید. در این میان نمی توان از نقش تعیین کننده ی مدیران صرف نظر نمود . مدیران کاربلد در هر مجموعه ای می دانند که چگونه این انگیزه را در بین کارمندانشان همواره زنده نگه دارند و سکان کشتی این کسب و کار را حتی در بحرانی ترین شرایط هدایت نمایند.
در بررسی های آماری در طی پنجاه سال گذشته در کشورهای توسعه یافته ، ازمیزان رشد پنجاه درصدی بهره وری خبرمی دهد و در کشورهای در حال توسعه این میزان، به سی و سه درصد کاهش یافته است و این درحالی است که ایران نه تنها به این درصد نرسیده بلکه به آن نزدیک نیز نشده است. متاسفانه بهره وری نیروی کار در ایران نسبت به سایر کشورها بسیار پایین تر است و توجه به منابع انسانی در این حوزه کلید حل مشکلات است.
منابع انسانی همچون دانه های یک زنجیر به یکدیگر وابسته اند و عملکرد یکی از اعضا به شدت بر ارتقای عملکرد گروهی مجموعه تاثیرگذار است. متاسفانه در قوانین موجود در کسب و کار کشور تا بخواهید عوامل و گزینه های دلسرد کننده وجود دارد که می تواند انگیزه ی کار و بهتر بودن منابع انسانی را در نطفه خفه کند. پایین بودن حقوق و دستمزد در ایران در قیاس با شاخص هزینه ی زندگی بالاخص در این سال های اخیر، عقد قراردادهای موقت با کارکنان و به عبارتی نبود امنیت شغلی قطع به یقین ، موجب کم کاری و از بین بردن انگیزه های تلاش در آن ها خواهد شد.
نوآوری و البته بازده روبه رشد کسب و کارها همچون یک پیکان دوطرفه همدیگر را تقویت می نمایند. برای کسب بهره وری حداکثری چه در کالاها چه در فرایند کسب و کارها نیازمند به ایجاد نوآوری و خلاقیت های مستمر هستیم و بخش منابع انسانی هر سازمانی باید سیستم آموزشی، معیارها و سیاست های تشویقی خود را در این حوزه گسترش دهد. البته در این راستا باید تفویض اختیارات در بین اعضای کارمندان یک شرکت وجود داشته باشد تا با تقویت قدرت تصمیم گیری مجموعه را جزئی از خانواده ی خود ببینند. وجود محدودیت های دست و پا گیر نه تنها می‌تواند باعث هدر دادن زمان دوباره‌کاری موازی در سازمان ها شود، بلکه خود به عنوان یک عامل کاهنده ی انگیزه در اعضای یک مجموعه خواهد بود.
هر چه کسب و کارها هزینه های بیشتری در راستای تقویت و تامین انگیزه ی منابع انسانی صرف نمایند به موفقیت بیستری دست پیدا خواهند کرد.
