سوغات کرونا و سفره هایی که خالی مانده اند

دستفروشی شغل جدیدی نیست بلکه نوعی فرار از بیکاری برای افرادی است که سرمایه کافی برای ایجاد کاسبی از نوع استاندارد را ندارند و اکنون در شرایط کرونا، بسیاری از افراد در شهرهای بزرگ مشاغل دائمی خود را از دست داده‌اند و در حال حاضر فقط از طریق دست ‌فروشی امرار معاش می‌کنند. همین امر سبب گشته که تعداد دست فروشان رو به افزایش باشد. مخصوصا در این ایام که به شروع سال جدید نزدیک می شویم، بسیاری از افراد به دست فروشی های شب عید دلخوش بوده اند. وگرنه در روزهایی که همه ترجیح می‌دهند از ترس کرونا در خانه بمانند برخی افراد مجبورند برای تامین زندگی خود به خیابان‌های خالی بیایند تا شاید بتوانند با دستفروشی کردن هزینه‌های زندگی را تأمین کنند. از اینرو در این سرمای زمستان و با وجود هراس از ابتلا به بیماری کووید-۱۹ و قرمزترین روزهای شهر، دستفروشان با اجناس خود را برای فروش در معرض چشم رهگذران قرار می‌دهند.

با همه اینها، در تمام دنیا دستفروشی پدیده‌ای معمول است، با این تفاوت که در شهرهای بزرگ دنیا راهِ ساماندهی و نه برخورد و جلوگیری از فعالیت این قشر با وضع قوانین مناسب صورت می پذیرد. اما متاسفانه در شهرهای بزرگ ایران ساماندهی هنوز به‌ معنا و مفهوم واقعی صورت نگرفته و خیلی از اوقات تنها اقداماتی که بیشتر رفع تکلیف صورت می پذیرد، چه از نوع قهری و برخوردهای خشن و چه بصورت قانونی. اما در عمل از یکسو باید فهرست کاملی از دستفروشان نیازمند تهیه شود و از سمت دیگر با پرداخت تسهیلات بدون بهره و بلند مدت و حتی بلاعوض محیطی بهداشتی برای فعالیت‌ شان فراهم گردد.

البته نباید نادیده گرفت که یکی از عوامل افزایش حضور دستفروشان در معابر محدودیت های تردد کرونایی هم می باشد که سبب گشته که مغازه‌ داران پس از پایین کشیدن کرکره‌ها، بساطشان را کنار خیابان پهن می‌کنند و مشغول دستفروشی ‌شوند. نتیجه آنکه دستورالعمل‌های کارشناسی نشده و بدون پشتوانه نظارتی، قطعا به نتایج مطلوبی ختم نمی‌شود. غم نان کرونا نمی شناسد و تا زمانی که تا زمانی که فرصت‌های شغلی شایسته برای این گروه آسیپ پذیر در جامعه ایجاد نشود، چه در دوران کرونا و چه در روزهای پسا کرونا با زخم دست‌ فروشی بر چهره پر از زخم شهرهایمان روبرو خواهیم بود.
مهسا صالحی