اشتغال معلولان همواره از مهم ترین دغدغه های این دسته از افراد جامعه و خانواده های آنان محسوب می شود .به نوعی می توان گفت : معلولان بزرگ‌ترین اقلیت و محروم‌ترین گروه افراد یک جامعه بشمار می روند.بنا براین برای ایجاد اشتغال معلولان باید بسترسازی مناسب ایجاد شود و فرصت های برابر جهت ایجاد شغل برای این عزیزان بوجود آید.
بی تردید یکی از بزرگ ترین موانع پیش روی معلولان عزیز و گرانقدر کشورمان تامین معیشت است که نقش بسزایی در حفظ استقلال اجتماعی و اقتصادی آن ها دارد. چرا که داشتن شغل در حفظ هویت و شخصیت اجتماعی آن ها تاثیر بسزایی داشته و با ایجاد اعتماد به نفس ، شرایط زندگی مطلوبی را برای آن ها فراهم می سازد. در نقطه ی مقابل ، بیکاری معلولین علاوه بر ایجاد مشکلات و معضلات اقتصادی برای آنان، هزینه های مادی و معنوی زیادی برای خانواده های معلولین و جامعه بوجود می آورد. هم اکنون دو میلیون و هفتصد هزار معلول در کشور زندگی می کنند، که سالانه شش درصد نیز به جمعیت معلولان کشور افزوده می شود.
اما متاسفانه آنچه در جامعه ی امروز به وفور به چشم می خورد، معلولان تحصیل کرده ای که گویا قرار نیست هرگز به شغل دست یابند و همین امر سبب گشته تا در بسیاری از موارد ، علی رغم تمامی استعدادها و پتانسیل های بالا در این افراد شرایط حاکم ، آن را به انسان هایی غمگین و افسرده در کنج خانه مبدل سازد. با وجود اینکه 22 فروردین سال 97 قانون جامع حمایت از حقوق معلولان از سوی رئیس جمهور به تمامی دستگاه ها و وزارتخانه ها ابلاغ شد و بر مبنای آن دستگاه های اجرایی موظفند تا سه درصد از سهمیه های اقتصادی را به معلولان اختصاص دهند، اما متاسفانه در بسیاری از آزمون ها این حق اعمال نشده است.
چرا که موارد زیادی قابل مشاهده است که معلولان صرفا به دلیل معلولیت در مصاحبه های ورودی استخدامی مردود شده اند و از به دست آوردن یک فرصت شغلی به طور ناعادلانه ای محروم گشته اند. برای اشتغال آن ها گاها با وجود تمام برتری ها ، تبعیضات فاحشی وجود دارد که منتج به آماری شده که بیانگر میزان بیکاری معلولان، دو برابر بیکاری افراد عادی است. این آمارهای قابل تامل که بنظر می رسد فراتر از اعداد و ارقام انتشار یافته باشد، نشان می دهد که بحران بیکاری در جامعه معلولان تا چه حد ریشه دوانده است.
نبود زیرساخت های مناسب سازی شهری، عدم خود باوری معلولان و کارفرمایان به توانمندی های این افراد و همچنین وعده های محقق نشده برای آن ها نیز از جمله مواردی است که آن ها را از بازار کار دورتر و دورتر می سازد.
توانمند سازی معلولین یکی از اصولی ترین استراتژی ها در حفظ و تقویت کرامت انسانی آنان است و بر همین اساس راهبرد توسعه کارآفرینی و اشتغال معلولین باید مورد توجه ویژه ای قرار گیرد. توانبخشی یک فرد دارای معلولیت صرفا به معنی قراردادن، تجهیزات توانبخشی مثل عصا، ویلچر در اختیار معلولان نیست، بلکه این توانبخشی ها مرزی بیکران دارد و شامل لایه های متعدد حمایت است که که مجموع این حمایت ها در کنار یکدیگر می تواند برای پذیرش هر چه بیشتر او در جامعه مثمرثمر واقع شود.
فرد معلول نباید منزوی و خانه نشین باشد، بلکه با خلاقیت و کارآفرینی و جبران محدودیت ها می تواند در جامعه حضور داشته باشد. باید جامعه و فرد معلول به این باور برسند که کارآفرینی اجتماعی فرصتی برای ارتقای کیفیت زندگی افراد معلول است و معلولیت هیچ مانعی برای تبدیل شدن به یک کارآفرین موفق نبوده و نیست. مشارکت فعال معلولین در جامعه ، اولا موجب افزایش روحیه و باور به زندگی مفید در میان آن ها خواهد شد و ثانیا هزینه های پرداخت مستمری های مادام العمر به آنان را از بین خواهد برد.
پیشرفت تکنولوژی و توسعه ی کسب و کارهای اینترنتی فضای مناسبی را برای ایجاد اشتغال به ویژه برای معلولان فراهم کرده است. با اوصافی که در خصوص محدودیت های شغلی معلولان بیان شد، بهتر است زمینه گرایش و ایجاد اشتغال و کارآفرینی معلولان در حوزه ی کسب و کارهای اینترنتی و مشاغلی از این دست بیش فراهم گردد و تحقق این مهم علاوه بر ایجاد شغل برای این افراد، زمینه ی تبدیل مددجویان به اشخاص توانمند و جلوگیری از انزوای آن ها را هم مهیا می کند.
البته با تمام توجهات مبذول داشته به این قشر نقش رسانه ها در این حوزه بسیار اساسی و حیاتی است. چرا که رسانه های اجتماعی به جای انعکاس تصاویری از معلولان که بازتاب دهنده ی ناتوانی، یاس و ناامیدی در این قشر است، به رسالت اخلاقی خود بیش از قبل جامه عمل پوشانده و تصاویری امید بخش از معلولان که روایت کارآفرینی و توانمندی شغلی این عزیزان را دارد ، بسیار حائز اهمیت می باشد. این عزیزان بخشی تاثیرگذار و البته قابل توجه در چرخه ی کار و تلاش جامعه اند و بهره گیری از پتانسیل های قابل توجه آن ها در حوزه ی کار و اشتغال برای سلامت و پویایی هر جامعه ای اجتناب ناپذیر است.
