به گزارش تفاهم آنلاین، در پی مصوبه مجلس شورای اسلامی که از گران شدن اینترنت در 1400 حکایت می کرد، داد خیلی ها در آمد. مهرداد خدیر روزنامه نگار منتقد عصر ایران در همین خصوص نوشت: مجلس انقلابی در تازه‌ترین اقدام و مصوبۀ خود اینترنت را برای سال آینده گران کرده تا با درآمد حاصل از آن، صدا و سیما بتواند بر محتوای اینترنت نظارت کند!
قبلا این جور کارها تنها برای قیمت سیگار انجام می‌شد. هر سال سیگار را گران می‌کردند چون ضرر دارد و می‌گفتند پول آن را به ورزش اختصاص می‌دهند چون مفید است و در عمل فشار بیشتری به میلیون‌ها سیگاری وارد می‌آمد بی‌آن که معلوم شود از درآمد شرکت دخانیات یا وارد‌کنندگان مجاز و غیر مجاز چقدر سهم ورزش شده و حاصل، البته افزایش شمار جماعت سیگاری و کاهش ورزش‌کنندگان بوده است!
اگر باور ندارید یک لحظه کنار دکۀ تنقلات -مطبوعات سابق- بایستید و ببینید از هر ده نفر چند نفر نشریه می‌خرند و چند نفر سیگار و آن هم در چه سنینی.
باور ندارید وقتی کتابخانه‌ها باز شد سری بزنید و ببینید در غیر روزهای امتحانات دانشگاه‌ها چند نفر کتاب می‌خوانند و چند نفر در پارک‌ها سیگار می‌کشند. (به سیگار بسنده کردم تا بدآموزی نداشته باشد و گرنه داستان از سیگار گذشته است.
رفتار مشابه مجلس انقلابی حاکی از آن است که اینترنت را مثل سیگار می‌دانند و صدا و سیما را مانند ورزش!
سیگار اما هوا را آلوده می‌کند و به ریه‌های فرد آسیب می‌زند و از عمر او می‌کاهد حال آن که اینترنت در زندگی امروز خود، هواست! هوایی برای تنفس در فضایی انتخابی و نه تحمیلی و تبلیغی و القایی با مجال کاوش و گفت و گو.
بر مجلس قبل خرده گرفته می‌شد که چرا عارف و امیدی‌ها ساکت‌اند و و نمی‌غُرّند و نمی‌خروشند و تنها صدای علی مطهری و پروانۀ سلحشوری و محمود صادقی و دو سه نمایندۀ دیگر مانند حیدری شنیده می‌شود؟ در پاسخ یا توجیه گفته می‌شد قرار نیست نمایندگان مدام سخن بگویند و مجلس دهم هم مجلس ششم نیست و نمی‌تواند باشد و رأی مثبت به لوایح مفید و طرح های توسعه‌ای، مهم ترین اقدام است.
اکنون اما به نظر می‌رسد برخی همان سکوت را ترجیح دهند. چرا که از سکوت عارف و امیدی‌ها اگرهم آبی گرم نمی‌شد دست کم، آب‌های ولرم هم یخ نمی‌زد!
آن سکوت نه اینترنت را گران می‌کرد، نه سیلی عنابی رنگی می‌شد بر صورت سرباز راهواری.
آن سکوت، نه بر توافق سه ماهۀ هماهنگ شده با آژانس می‌شورید، نه یک نمایندۀ آن طالبان را یکی از جنبش‌های اصیل منطقه معرفی می‌کرد و بعد از 22 سال می گفت: شک دارم دیپلمات‌های ما در مزار شریف را طالبان کشته باشد.
در آن سکوت همچنین نماینده‌ای نمی‌گفت سازمان بهداشت جهانی می‌خواهد با واکسن 15 درصد از جمعیت جهان را کم کند (و معلوم نشد چرا 15 درصد و مثلا 17 درصد یا 22 و نیم درصد نه؟!) و تحت تأثیر یک جملۀ جعلی منسوب به بیل گیتس قرار نمی گرفت.
نام عارف را از این رو نمی‌آورم تا گمان کنید پیشاپیش به استقبال کاندیداتوری احتمالی او رفته‌ام که تا انتخابات 1400 این سیب هزار چرخ خواهد خورد. تنها چون عارف به سکوت شهره بود نوشتم عارف. وگرنه همین قاعده دربارۀ آقای علی لاریجانی هم صدق می‌کند یا خیلی از نماینده های دیگر مجلس سابق با هر گرایشی. در فضیلت سکوت و بی‌عملی است بر برخی اعمال!
صحبت از کارهای عجیب و غریب است و این که گاه اگر کاری نکنی بهتر از آن است که کاری انجام دهی.
اصلا قرار بود خودشان نظارت میدانی انجام دهند. نه این که از جیب من و شما بزنند و بدهند صدا و سیما تا بر محتوای اینترنت نظارت کند!
خود صدا و سیما به زودی به بخشی از فضای بیکران اینترنت تبدیل خواهد شد و شیوۀ دریافت تغییر می‌کند اگر تا به حال نکرده باشد.
جزء، چگونه می‌تواند بر کل نظارت کند؟ تازه بکند. مگر بودجه و درآمد آگهی ندارد که از جای دیگر می‌گیرید؟ هر قدر پول سیگار، ورزش را توسعه داد و ملت به جای سیگار کشیدن نرمش و ورزش می کنند، پول اضافی اینترنت هم نظارت را افزایش می‌دهد. با این اوصاف تصدیق می‌کنید سکوت ولو از جنس اعصاب خُرد کن عارف بهتر بود؟!
