مراکزکاریابی، نامی آشنا برای بسیاری از جوانان جویای کار است. این روزها که بیکاری در جامعه بیداد می کند و دامن پیر و جوان، تحصیلکرده و غیرتحصیلکرده را گرفته است، پیدا کردن شغل برای بسیاری از بیکاران تبدیل به دردسری شده است که
به آسانی نمی توان آن را از سر گذراند. افراد بیکار، در بازه های زمانی متفاوتی در جستجوی کار بوده و هر فرد با توجه به تجربیات، مهارت ها و تحصیلات خود این مدت را از چند روز تا چند ماه سپری می نماید. اما با پیشرفت تکنولوژی و ارتباطات، کارجویان راحت تر از قبل می توانند از فرصت های شغلی مختلفی که در سرتاسر کشور به وجود می آید، آگاه شوند. یکی از راه‌های ورود جویندگان کار به ویژه جوانان به عرصه ی بازار کار، استفاده از موسسات کاریابی است. دراین بین، رجوع به دفاتر کاریابی به عنوان بازوان اجرایی وزارت کار و شناسایی فرصت های شغلی یکی از مسیرهای مناسبی در کاهش هزینه های جستجوی شغل محسوب می شود. موسسات کاریابی با دریافت اطلاعات یا همان رزومه ی اشخاص و با توجه به مهارت های فردی فرصت هایی را که با آن مهارت متناسب بوده را به عنوان یک حلقه ی اتصال معرفی کرده و به این ترتیب می‌توانند، نقش موثری را دراین زمینه ایفا نمایند. در واقع کار اصلی کاریابی ها همچون بنگاه املاک که جویندگان و فروشندگان مسکن را به هم متصل می کنند، کاریابی‌ها هم کارفرمایان را به جویندگان کار متصل می سازند.
یک مزیت اصلی این قبیل تشکیلات این است که به مرور صاحب یک بانک اطلاعاتی بزرگ از فرصت‌های شغلی و افراد جویای کار با توانمندی های مختلف می شوند. قدر مسلم هرچه این بانک اطلاعاتی بزرگتر باشد، پروسه ی پیدا کردن کار کوتاهتر خواهد شد. اما متاسفانه دفاتر کاریابی کشور، در اغلب موارد، مصداق چنین وضعیتی نیستند.
اینکه همه ی مراجعه کنندگان به این دفاتر، شغلی نصیب شان شده باشد یا نه؟ باید آمارها را بررسی نمود. یافته ها حاکی از آن است که 20 تا 30 درصد ثبت‌نام‌کنندگان در کاریابی ها از این طریق مشغول کار شده اند و البته این آمار با توجه به رعایت استاندارها و تدوین و تصویب قوانین اجرایی و بازدارنده در بسیاری از کشورهای توسعه یافته متفاوت است. این تفاوت تا بدان جاست که سهم دفاتر کاریابی در رونق اشتغال، بیش از 90 درصد در آن ها تخمین زده شده است و این اطمینان دوطرفه بین کارفرمایان و دفاتر کاریابی تا بدان‌جاست که اولین و مطمئن ترین گزینه برای پیدا کردن شغل یا یافتن نیروی کار، مراجعه به دفاتر کاریابی است و درست در نقطه مقابل در کشور ما اکثریت کارفرمایان، ترجیح می دهند به جای مراجعه به دفاتر کاریابی نیروی کار خود را از مسیرهای دیگری به غیر از دفاتر کاریابی تامین می کند و خیلی از افراد جویای کار هم از طریق دیگری تلاش می کنند ،وارد بازار کار شوند.
البته کارشناسان و مسئولان ذی ربط ،دلایل مختلف و بعضا متفاوتی را در خصوص نقش و تاثیر اندک کاریابی ها در کاهش بیکاری و ایجاد اشتغال در جامعه عنوان می کنند . در واقع با وجود راهکارهای متفاوت برای احیای این مراکز، توجه و لزوم بکارگیری و دقت به قوانین مربوط به کار و اموراجتماعی، یکی از بهترین راه حل ها برای افزایش نقش موثر کاریابی ها می توان ذکر نمود.بدون تردید وظیفه ی اصلی کاریابی‌ها انجام مشاوره به منظور توان شناسی جویندگان کار برای حضور در بازار کار است.عدم تطبیق با قوانین کار، حقوق پیشنهادی اندک، نداشتن بیمه جهت سابقه ی کار، عدم تعهد برای ادامه ی کار که در بسیاری از موارد حتی به یک سال هم طول نمی کشد، از موانع پذیرش شغل‌های پیشنهادی از سوی کاریابی هاست.
در مواردی شرکت های کاریابی با وعده وعیدهای
خوش آب رنگ و تبلیغات فراگیر و غیرواقعی امیدهای واهی به جویندگان کار داده و آنها را سرکار می‌گذراند. درحال حاضر، بررسی پرونده های شکایت رسیده از سوی مراجعه کنندگان نشان می دهد ، که برخی از مراکز عملا به سودجویی روی آورده اند و با دریافت حق‌الزحمه ای برای ثبت نام متقاضیان کار، آن ها را برای مدت های طولانی منتظر نگاه می دارند ، بدون آنکه واقعا در مقام عمل، فرصت شغلی را به جوانان جویای کار معرفی نمایند.
ضعف مدیریتی و نظارتی و عدم بکارگیری قوانین بازدارنده دست به دست هم داده تا کاریابی ها به جای ارائه و شناسایی فرصت های شغلی، بعضا تنها به فکر درآمد بوده و ماه ها و حتی سال ها در انتظار کسب شغل افراد را معلق نگاه دارند. از طرفی توان بالقوه‌ی کاریابی ها در گسترش بخش خصوصی با ایجاد یک نظم و تعهد سازمان یافته شده و استفاده از تمام فرصت‌ها و ظرفیت‌های موجود در کاهش آمار بیکاری نقش مهمی را ایفا کنند. افزایش نظارت برعملکرد کاریابی ها و انتخاب افرادی کارامد دراداره ی مراکز و غیرفعال نمودن کاریابی هایی که راکد هستند از طریق بازرسی های مکرر و برخورد با مراکز متخلف، می تواند از جمله اقداماتی باشد که اعتماد بیشتر جویندگان کار به این مراکز را به ارمغان آورد.
