روزهایی که جهش تولید و تقویت تولید کننده و برداشتن موانع تولید از اولویت های برنامه ی دولت منتخب است، قدر مسلم هر چه نیاز بازار بیشتر باشد، تولید و اشتغال هم رونق بیشتری خواهد گرفت. تا این جای موضوع همه چی به نفع تولید کننده ی ایرانیست. بازاری عظیم، مملو ازهشتاد میلیون مصرف کننده که کشور ما را در این زمینه به یکی از منحصر به فرد ترین بازارهای مصرف دنیا تبدیل می کند. این رونق را در بازارهایی چون لوازم خانگی و بسیاری از اقلام مصرفی دیگر به وفور دیده ایم. اما در اینجا یک شرط مهم و اساسی وجود دارد، آن هم اینکه نیاز بازار از تولیدات داخل کشور تامین شود و یا لااقل براساس یک برنامه مدون، قانون و درصد مشخصی برای واردات وجود داشته باشد. از محصولات کشاورزی گرفته تا پوشاک و لوازم خانگی همه و همه سبب گشته تا تولید در کشور، همواره با مشکلات جدی روبرو باشد. ورود انواع و اقسام محصولات کشاورزی بی کیفیت، ضربه ای مهلک بر پیکره کشاورزی و مکانیزاسیون در کشور وارد کرده است که این مسئله را همه کسانی که سر رشته ای در اقتصاد و کشاورزی دارند، تایید می کنند. کما اینکه لغو قانون ممنوعیت واردات برنج خارجی و توزیع آن دقیقا در فصل برداشت این محصول، هر ساله نه تنها اوضاع و شرایط بازارعرضه و تقاضا را دچار اختلالات شدیدی کرده، بلکه به شدت به ضرر شالیکاران شمالی تمام شده است. چرا که با این شرایط، کشاورز شمالی دیگر قادر به عرضه محصول به قیمت عادلانه نخواهد بود. همین تراژدی تلخ برای چایکاران ایرانی نیز بارها و بارها تکرار شده است. چای با کیفیت ایرانی در سایه بی توجهی ها به نازل ترین قیمت به فروش می رسد و این درحالی است که مسئولان بازار داغی را برای چای خوش رنگ و لعاب خارجی باز کرده اند. البته مسئله تنها به موارد مذکورختم نمی شود، که ما عرصه را برای تولید کنندگان داخل تنگ نموده ایم.
تولید کنندگانی که اشتغال فرزندانمان و آینده ی آنان در دستان پر توان آن هاست. با وجود چیزی قریب به 14 میلیون دانش آموز بدون احتساب دانشجویان خبر از بازاری از نوشت و افزار می دهد که می تواند هزاران جوان ایرانی را در زمینه ی تولید مشغول به کار نماید. اما آمارهای منتشر شده نشان می دهد که تنها 20 درصد گردش مالی بازار لوازم التحریر کشور در دست تولید کننده داخلی است و سهم عمده ای از این گردش مالی، به جیب کشورهای چین، هند و ترکیه روانه می شود. سهم عجیب وغریب قاچاق، کمی سمت و سوی ماجرا را تغییر می دهد. زمانی که تولیدات داخلی فروش نداشته باشند قطعا با کاهش رشد اقتصادی روبرو خواهیم شد و به دنبال آن اشتغال پایدار کشور نیز کم می شود، کالای قاچاق در کنار کالای داخل قرار گرفته و رقیبی جدی برای تولید کنندگان داخلی به شمار می رود که باید مالیات، عوارض، حقوق دولتی و بیمه را بپردازند. پر واضح است که آن گاه مصرف کننده ای برای تولیدات داخل باقی نخواهد ماند که رونق تولید را در پی داشته باشد. البته این ماجرا با چندین علت و معلول مواجه است. قوانین مصوب کمربه از بین بردن تولید کنندگان ایرانی بسته اند و یا ما مصرف کننده دلسوزی برای تولیدات ایرانی نیستیم و یا تولید کنندگان ایرانی از استانداردها و ارتقای کیفیت محصولاتشان جا مانده اند. البته می توان برای هر کدام درصدی قائل شد. اما سرجمع تمامی عوامل مذکور دست به دست هم داده اند که در سال های اخیر، تولید کنندگان کشور با مصائب و مشکلات فراوانی روبرو شده، اما با همت بالا و عشقی وصف ناشدنی همچنان پا برجا در این عرصه گام بر می دارند.
