«ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد»

ای حبیب خدا، بسیار از شما ممنونیم که یکی از سرمایه‌های وجودی‌تان را در کشور ما به ودیعه گذاشتید. دل همه ایرانیان، برای مشهدالرّضا پر می‌کشد. هر زمان که دلمان هوای مدینه می‌کند، در حالی که زیر لب زمزمه می‌کنیم:« عشق محمّد(ص) بس است و آل‌محمّد(ع).» به پابوس فرزندتان می‌شتابیم که ثوابش برابر زیارت شماست.
ای نبی خدا، ما تلاش می‌کنیم اَشِدّاء علی الکفّار و رُحَماءُ بَیْنَهُم، باشیم. اما دشمنان بانفوذ ما زیاد هستند و دوستان حقیقی ما اندک. ما پیامبر و امام‌مان را ندیده‌ایم. ولی می‌دانم! آن حدیث را شنیده‌ام که فرمودید:« خداوندا! برادرانم را به من نشان بده.» یکی از اصحاب تان گفت:« مگر ما برادران شما نیستیم، ای رسول خدا؟» شما فرمودید:« نه! برادران من کسانی هستند که در آخرالزّمان می آیند و به من، ندیده ایمان می آورند. آن‌ها مثل مشعل‌های هدایت هستند که خداوند آن‌ها را از فتنه‌های تیره و تار رهایی می بخشد.» و همین برادر شما بودن، برای آرام شدن دل‌های بی‌قرار ما کافی‌ست.
ای پیامبر مهربانی، با اینکه سال‌ها از آن زمان گذشته است، اما هنوز خیلی از رسم و رسوماتش در قالب جاهلیت مدرن در بین مردم جاری‌ است. ما در عصری زندگی می‌کنیم که همه افراد، ادعای قرن بیست و یکی بودن دارند؛ اما هنوز مثل اوایل ظهور اسلام رفتار می‌کنند. تنها تفاوتش این است که حالا با کاریکاتور، دندان مبارک شما را می‌شکنند و با حرف‌های امروزی، به شما توهین می‌کنند. نام شما را بر روی پرچم‌هایشان می‌نویسند، در حالی که هیچ بویی از مرام و مسلک شما نبرده‌اند.
یا اباالزهرا، بسیار شرمنده‌ایم که به ثَقَلَیْن شما تمسّک نجستیم. قدرشان را ندانستیم و حق‌شان را ادا نکردیم. همین شد که دیگران بی‌شرمانه به خودشان اجازه هتک حرمت دادند؛ اما جرئت هتّاکی به جرثومه‌های فسادی همچون آمریکا و فرانسه را ندارند.
ای برگزیده خدا، شما ۲۳ سال تلاش کردی تا مردم را آگاه کنی. آن‌ها اذیتتان می‌کردند اما باز هم با دلسوزی با ایشان رفتار می‌کردی و به هدایتشان حریص بودی. از جانت مایه می‌گذاشتی و از ایمان نیاوردن انسان‌ها اندوهگین می‌شدی. تا جایی که خداوند بارها فرمود:« لایَحْزُنْکَ!»
یا رحمة‌للعالمین، ما خسته شده‌ایم. شکایت داریم.امام حاضرمان که غایب از نظر است، فقط همین حرم ائمه در عراق و مشهد را داشتیم که چند روزی به زیارت برویم. چند روزی شبیه کسانی زندگی کنیم که به دیدن امامشان می‌رفتند و از آن‌ها می‌آموختند؛ اما اکنون درِ حرم‌ها هم بسته شده است؛ و تنها امیدمان به همین حدیث امام ششم شیعیان(ع) است که می‌فرمایند:« چون بلا بر بلا فزاید، نشانه رهایی از بلا باشد.» که در واقع، تاکیدی است بر آیه فإنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسرا و همچنین بر اساس فرموده دیگر ایشان:« پیش از ظهور مهدی(عج) ناگزیر سالی فرا خواهد رسید که مردم در آن گرسنه می‌شوند و ترس شدیدی از کشته‌شدن و ضرر به اموال و جان‌ها و محصولات، آنها را فرا می‌گیرد. همه‌ی اینها در قرآن بیان شده است.» و سپس آیه 155 سوره‌ی بقره را تلاوت فرمودند:« وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِّنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِین.» می‌دانیم که این سختی، به زودی تمام می‌شود؛ چون ایشان همان‌طور که خودتان فرمودید، صادق هستند. جدّ امام رضا(ع) که فارغ‌التّحصیلان مکتب‌شان، در جای‌جای جهان، خوش درخشیدند و آوازه علوم نبوی را به گوش همگان رساندند. شیخ‌الائمه؛ که صد افسوس، از سخنان گهربارشان، ما تنها به نَمی از یَمی راضی گشته‌ایم.
ای پدر دلسوز امّت، ما ایمان داریم که چون صد بیاید، نود هم پیش ماست و می‌دانیم که شما برای ما ” آدم و نوح و خلیل و موسي و عیسیٰ” هستید. دوست داریم ساعت‌ها سر بر دامان شما بگذاریم و دستان مهربانتان را بیش از پیش بر سرمان احساس کنیم.
ای قافله‌سالار ما و ای فخر جهان، یا مصطفیٰ؛
سالروز ولادت شما و آقازاده بزرگوارتان بر شیعیان سرتاسر جهان، مبارک باد.
به امید روزی که مژده ظهور فرزند شما، مرهم کلبه احزان دل‌های ما شود.
«اللهمّ صلّ علی محمّد و آل‌محمّد و عجّل فرجهم»

طیبه رجبی